Wihan was gister siekerig en ek het hom dokter toe gevat. Toe ek terug kom by die werk vra een van my kollegas "How is your son doing?". Dit is darem maar 'n lekker gevoel. My seun en my dogter... Partykeer moet ek eers 'n rukkie stilsit en van voor af gewoond raak aan die idee dat die Here hulle vir my gegee het. Sommer maar net... Partykeer as ek so sit en werk is dat asof ek skielik een van hulle ruik of voel hoe hulle in my arms voel en dan verlang ek vir 'n oomblik so verskriklik na hulle. As ek hulle in die middag gaan haal drafstap ek die stukkie tot by die hekkie en my hart voel soos wanneer jy jonk verlief is op iemand en op pad is om die deur oop te maak. (Ja, hulle maak my moedeloos moeg ook en dis blerrie harde werk, maar nogsteeds... ek sal sê dis 80/20 vir die goed en die sleg.) Ek was nou die dag by toe iemand oor die foon vir haar tiener sê dat sy nooit kinders sou gehad het as sy geweet het hoe dit sou wees nie... Mag ek nooit ooit so iets vir hulle sê nie, selfs al is dit in 'n oomblik van kwaad of moedeloos wees. Sal ek hulle teruggee en die lewe sonder hulle vat... NOOIT.
